In de wolken

Hoe anders sta je in het repetitieproces als je regisseur bent?

Na jaren van spelen sta ik nu voor de tweede keer voor de groep spelers, waar ik voorheen mee samenspeelde. En ik betrap me erop, als regisseur, dat ik daardoor automatisch anders reageer op bepaalde gebeurtenissen als toen ik speler was.

Iemand zegt: ik ben er volgende week niet. Dan ben ik jarig.
Ik reageer verbaasd: Hoezo kun je dan niet komen?

Na een avond hard repeteren en veel herhalingen, stapt een van de spelers uit het spel en gaat zitten: Ik heb toch geen tekst meer.
Ik denk: dat is toch geen reden.

Aan de spelers die zich hierin mochten herkennen: geen zorgen. Wat nu volgt is geen veroordeling, maar mijn zelfreflectie.

Ik kom dinsdagavond naar de repetitie, vaak net uit de auto, snel gegeten, even zitten, spullen pakken en het toneel op. Tot tien tellen en dan als een ADHD'er door de avond heen. Energie geven, enthousiasmeren, stimuleren, creëren. Alles geven. Vol erin. Dan is In Bed Met Dracula even het middelpunt van de wereld. Even is er niets meer belangrijk dan dat.

Je wilt beelden zien, energie, beweging en je wilt dat iedereen daarbij is en iedereen daaraan meedoet. Op het toneel en aan de kant. Je leeft in een coconnetje van vier wanden en daarbuiten bestaat er even niets.

Dan stapt er even iemand uit dat beeld en raak je verstoord.
Dan rept er even iemand over het normale leven en je coconnetje wordt doorgeprikt.
En dat wil je even niet.
Dat mag pas weer na de repetitie, aan de bar. Waar je even bijkomt en af moet kicken.

Dus, lieve spelers, schrik niet van mijn soms verongelijkte reacties. Ik zit dan weer even op mijn wolkje en wil nog even wachten met eraf flikkeren. Glimlach dan even lief naar me.

Als je maar luistert en doet wat ik zeg!

En daarna:

BIERTJE!

Foto vindt verhaal

Het schrijven van een blog start met een goed thema. En een thema dient zich in een repetitieproces niet altijd direct aan. Zo maar wat schrijven over "het ging goed en we hebben zo'n lol gehad" is niet interessant. Dat is gewoon zo.

Eén van mijn spelers porde mij naar aanleiding van de hier onderstaande foto om weer eens een blog te schrijven. Het thema is daarmee bekend: de foto. Dus laten we het daar eens over hebben.

Wat klopt er niet aan het beeld?
De opmerkzame beschouwer zal het direct al gezien hebben: wat doet dat vel papier in zijn handen?
Een schitterende, zwoele foto, mooi bewerkt in sepia, en dan dat vreselijke witte vlak.

Een doorn in het oog van de fotograaf.
Een dolk in het hart van de regisseur.

Het betreft hier het vermadelijde tekstboek.
Veracht door acteur en actrice, omdat zij daaruit de tekst moeten leren.
Veracht door de regisseur, omdat hij dit nooit en te nimmer op het toneel wil zien.

Het tekstboek, dat niet alleen de foto negatief beïnvloedt, maar helaas ook de repetitie.

Toch zien wij ook wat anders op deze foto?
We zien passie, vuur.
We zien beweging, lichamelijkheid.
We zien gretigheid en lol.
Als er iets het thema is geweest van de laatste repetities (behalve dat tekstboek) is het dat wel.

Er wordt gespeeld met gretigheid en passie.
Er wordt gespeeld met spitsvondigheid en vindingrijkheid.
Er wordt gezocht naar beweging, naar beeld.
Statische scènes met alleen tekst als informatie worden vermeden.
Soms lijkt wat ik doe meer op choreograferen in plaats van regisseren.

Het beeld spreekt luider dan de tekst. En duidelijker.
Het beeld maakt de grap, niet de tekst.
Dus al die flauwe tekstgrappen, waarmee de auteur of vertaler de komische noot denkt te brengen, mogen komen te vervallen.

Dat wordt schrappen.
Dus minder tekst.
Dus geen tekstboeken meer.

Wat een beeld al niet kan zeggen.....

Foto zoekt verhaal

Zij is een en al hart!

Vrouwen zijn niet te vertrouwen

Voor ons zit een dame in het wit. De benen kuis over elkaar, maar toch.... zeer verleidelijk. Ze kijkt ons met een mysterieuze glimlach aan.  Haar ogen twinkelen. Het nodigt uit, maar tegelijkertijd schrikt het af. Er blijft iets wazigs in de lucht hangen, haast mystiek. In nevelen gehuld.
Zij is dol op mannen. Altijd al geweest. En nog steeds.
Haar nieuwe voorliefde: vampieren. Ze zwerft van kasteel naar kasteel, vampieren ongelukkig achterlatend. Met een nietsontziende honger.
Maar dan ontmoet ze Vladimir: Vladimir Dracula. En voor zijn ongekende aantrekkingskracht is zij gevallen. Hier zal ze nog lang vertoeven.
Bang voor concurrentie van zijn vrouw, of Alie de vampirella is zij niet. Zij kent haar ongekende aantrekkingskracht. Dat mysterieuze, zweverige, waar alle mannen voor vallen.
En een vampirella zal ze ook niet worden. Ze vindt het heerlijk om in haar nek gebeten te worden, maar één streek met haar magische vingers over de wond, en zij is weer genezen.

Dan volgt de hamvraag: hoe wordt je een Wit Wief?
En vervolgens blijft deze witte vrouwe angstvallig stil.
"Zo maar".
"Dat wordt je vanzelf".
De geschiedkundigen onder ons spreken dat tegen.
Zijn Witte Wiever niet vrouwen die tot de brandstapel veroordeeld zijn vanwege onkuis gedrag, en daarna als Witte Nevels over de velden zwerven om mannen te verleiden en het moeras in te lokken?
Met veel moeite krijgen we een gedeeltelijke bekentenis los.
Ja, zij was op de brandstapel beland, maar geheel tegen haar schuld in.
Ze trekt een mist op rond haar persoon.
En langzaam vaagt ze weg.
Als de rook van een brandstapel vervliegt zij.

Witte vrouwen?
Niet te vertrouwen!

In Memoriam: Paul Schreurs

Vandaag is Paul gestorven.
De man van een van onze speelsters.
De vader van een van onze speelsters.
De oom van een van onze speelsters.
De oud klasgenoot en leeftijdgenoot van een van onze spelers.
De oud buurman van een van onze spelers.

Dan is ons toneelstuk even wat minder belangrijk.
Maar we hebben toch gespeeld.
Want dan is spelen wel belangrijk.
Met elkaar.
Met een lach en een traan.

En wanneer we in november ons stuk zullen spelen, zullen we zijn gulle lach missen.
Want Paul had de gulste lach van Horn en verre omstreken.

Als het leven een toneelstuk is, heeft Paul het met verve gespeeld.
Het doek is gevallen.
De herinnering blijft.

Hoe bouw ik een luchtkasteel? -deel 3-

Aan de keukentafel van Jan.
Mir van de Meule is er ook bij.
Haar eerste taak: Marktplaatsafstruiner.

Rondleiding door de toekomstige werkplaats.
Afspraken gemaakt:
Eerst materialen verzamelen.
Schuren en garages catalogiseren.

En weer veel wilde ideeën.
En bier.
En wijn.

Een plus een is drie

Na onze kennismaking met Doemaaraanom, de mummie die eigenlijk Mozes is, heeft deze meteen van zijn aanwezigheid gebruik gemaakt en een grote wisseltruc toegepast. Plots zat Harry de weerwolf in het velletje van Alie de Vampirella en bevond deze zich in het bontje van Harry.
Dus kijk uit wanneer je een mummie ontmoet! Je weet nooit wat er gebeurt.

In de afgelopen weken is het fundament gelegd. Vandaag zijn we begonnen het te storten.  En daarin mogen geen fouten gemaakt worden. Want elke oneffenheid in het fundament levert uiteindelijk een scheef bouwsel op. Niet dat dat niet zijn charme kan hebben, maar het mag geen bouwval worden. We zitten dus in de fase van zes, zeven, acht keer de dingen opnieuw doen. Dat vergt veel energie en concentratie van de spelenden, maar vooral en ook van de niet-spelenden aan de kant. En dat is direct ook een goede graadmeter voor de regisseur. Want wordt het rumoerig, is er veel geklets, dan is blijkbaar datgene wat er op het toneel gebeurt en/of speelt tussen regisseur en speler(s) niet interessant genoeg.

Afgelopen dinsdag mocht ik me verheugen op een prettige interactie. Er werd meegedacht, er werd gelachen, er werd met aandacht gekeken en de spelenden kregen alle ruimte om het zes, zeven, acht keer opnieuw te doen. En het groeide, en groeide en groeide. Het werd beter. Het werd duidelijker. Het werd grappiger. Een sfeer waarin het prettig vertoeven is. Voor regisseur en spelers. Maar ook voor de mensen aan de kant. Het versterkt elkaar. Synergie heet dat. Een plus een is drie.

De lente is begonnen. Alles ontluikt.
Wij ook.