Foto vindt verhaal

Het schrijven van een blog start met een goed thema. En een thema dient zich in een repetitieproces niet altijd direct aan. Zo maar wat schrijven over "het ging goed en we hebben zo'n lol gehad" is niet interessant. Dat is gewoon zo.

Eén van mijn spelers porde mij naar aanleiding van de hier onderstaande foto om weer eens een blog te schrijven. Het thema is daarmee bekend: de foto. Dus laten we het daar eens over hebben.

Wat klopt er niet aan het beeld?
De opmerkzame beschouwer zal het direct al gezien hebben: wat doet dat vel papier in zijn handen?
Een schitterende, zwoele foto, mooi bewerkt in sepia, en dan dat vreselijke witte vlak.

Een doorn in het oog van de fotograaf.
Een dolk in het hart van de regisseur.

Het betreft hier het vermadelijde tekstboek.
Veracht door acteur en actrice, omdat zij daaruit de tekst moeten leren.
Veracht door de regisseur, omdat hij dit nooit en te nimmer op het toneel wil zien.

Het tekstboek, dat niet alleen de foto negatief beïnvloedt, maar helaas ook de repetitie.

Toch zien wij ook wat anders op deze foto?
We zien passie, vuur.
We zien beweging, lichamelijkheid.
We zien gretigheid en lol.
Als er iets het thema is geweest van de laatste repetities (behalve dat tekstboek) is het dat wel.

Er wordt gespeeld met gretigheid en passie.
Er wordt gespeeld met spitsvondigheid en vindingrijkheid.
Er wordt gezocht naar beweging, naar beeld.
Statische scènes met alleen tekst als informatie worden vermeden.
Soms lijkt wat ik doe meer op choreograferen in plaats van regisseren.

Het beeld spreekt luider dan de tekst. En duidelijker.
Het beeld maakt de grap, niet de tekst.
Dus al die flauwe tekstgrappen, waarmee de auteur of vertaler de komische noot denkt te brengen, mogen komen te vervallen.

Dat wordt schrappen.
Dus minder tekst.
Dus geen tekstboeken meer.

Wat een beeld al niet kan zeggen.....