Een plus een is drie

Na onze kennismaking met Doemaaraanom, de mummie die eigenlijk Mozes is, heeft deze meteen van zijn aanwezigheid gebruik gemaakt en een grote wisseltruc toegepast. Plots zat Harry de weerwolf in het velletje van Alie de Vampirella en bevond deze zich in het bontje van Harry.
Dus kijk uit wanneer je een mummie ontmoet! Je weet nooit wat er gebeurt.

In de afgelopen weken is het fundament gelegd. Vandaag zijn we begonnen het te storten.  En daarin mogen geen fouten gemaakt worden. Want elke oneffenheid in het fundament levert uiteindelijk een scheef bouwsel op. Niet dat dat niet zijn charme kan hebben, maar het mag geen bouwval worden. We zitten dus in de fase van zes, zeven, acht keer de dingen opnieuw doen. Dat vergt veel energie en concentratie van de spelenden, maar vooral en ook van de niet-spelenden aan de kant. En dat is direct ook een goede graadmeter voor de regisseur. Want wordt het rumoerig, is er veel geklets, dan is blijkbaar datgene wat er op het toneel gebeurt en/of speelt tussen regisseur en speler(s) niet interessant genoeg.

Afgelopen dinsdag mocht ik me verheugen op een prettige interactie. Er werd meegedacht, er werd gelachen, er werd met aandacht gekeken en de spelenden kregen alle ruimte om het zes, zeven, acht keer opnieuw te doen. En het groeide, en groeide en groeide. Het werd beter. Het werd duidelijker. Het werd grappiger. Een sfeer waarin het prettig vertoeven is. Voor regisseur en spelers. Maar ook voor de mensen aan de kant. Het versterkt elkaar. Synergie heet dat. Een plus een is drie.

De lente is begonnen. Alles ontluikt.
Wij ook.