Vrouwen zijn niet te vertrouwen

Voor ons zit een dame in het wit. De benen kuis over elkaar, maar toch.... zeer verleidelijk. Ze kijkt ons met een mysterieuze glimlach aan.  Haar ogen twinkelen. Het nodigt uit, maar tegelijkertijd schrikt het af. Er blijft iets wazigs in de lucht hangen, haast mystiek. In nevelen gehuld.
Zij is dol op mannen. Altijd al geweest. En nog steeds.
Haar nieuwe voorliefde: vampieren. Ze zwerft van kasteel naar kasteel, vampieren ongelukkig achterlatend. Met een nietsontziende honger.
Maar dan ontmoet ze Vladimir: Vladimir Dracula. En voor zijn ongekende aantrekkingskracht is zij gevallen. Hier zal ze nog lang vertoeven.
Bang voor concurrentie van zijn vrouw, of Alie de vampirella is zij niet. Zij kent haar ongekende aantrekkingskracht. Dat mysterieuze, zweverige, waar alle mannen voor vallen.
En een vampirella zal ze ook niet worden. Ze vindt het heerlijk om in haar nek gebeten te worden, maar één streek met haar magische vingers over de wond, en zij is weer genezen.

Dan volgt de hamvraag: hoe wordt je een Wit Wief?
En vervolgens blijft deze witte vrouwe angstvallig stil.
"Zo maar".
"Dat wordt je vanzelf".
De geschiedkundigen onder ons spreken dat tegen.
Zijn Witte Wiever niet vrouwen die tot de brandstapel veroordeeld zijn vanwege onkuis gedrag, en daarna als Witte Nevels over de velden zwerven om mannen te verleiden en het moeras in te lokken?
Met veel moeite krijgen we een gedeeltelijke bekentenis los.
Ja, zij was op de brandstapel beland, maar geheel tegen haar schuld in.
Ze trekt een mist op rond haar persoon.
En langzaam vaagt ze weg.
Als de rook van een brandstapel vervliegt zij.

Witte vrouwen?
Niet te vertrouwen!

In Memoriam: Paul Schreurs

Vandaag is Paul gestorven.
De man van een van onze speelsters.
De vader van een van onze speelsters.
De oom van een van onze speelsters.
De oud klasgenoot en leeftijdgenoot van een van onze spelers.
De oud buurman van een van onze spelers.

Dan is ons toneelstuk even wat minder belangrijk.
Maar we hebben toch gespeeld.
Want dan is spelen wel belangrijk.
Met elkaar.
Met een lach en een traan.

En wanneer we in november ons stuk zullen spelen, zullen we zijn gulle lach missen.
Want Paul had de gulste lach van Horn en verre omstreken.

Als het leven een toneelstuk is, heeft Paul het met verve gespeeld.
Het doek is gevallen.
De herinnering blijft.

Hoe bouw ik een luchtkasteel? -deel 3-

Aan de keukentafel van Jan.
Mir van de Meule is er ook bij.
Haar eerste taak: Marktplaatsafstruiner.

Rondleiding door de toekomstige werkplaats.
Afspraken gemaakt:
Eerst materialen verzamelen.
Schuren en garages catalogiseren.

En weer veel wilde ideeën.
En bier.
En wijn.

Een plus een is drie

Na onze kennismaking met Doemaaraanom, de mummie die eigenlijk Mozes is, heeft deze meteen van zijn aanwezigheid gebruik gemaakt en een grote wisseltruc toegepast. Plots zat Harry de weerwolf in het velletje van Alie de Vampirella en bevond deze zich in het bontje van Harry.
Dus kijk uit wanneer je een mummie ontmoet! Je weet nooit wat er gebeurt.

In de afgelopen weken is het fundament gelegd. Vandaag zijn we begonnen het te storten.  En daarin mogen geen fouten gemaakt worden. Want elke oneffenheid in het fundament levert uiteindelijk een scheef bouwsel op. Niet dat dat niet zijn charme kan hebben, maar het mag geen bouwval worden. We zitten dus in de fase van zes, zeven, acht keer de dingen opnieuw doen. Dat vergt veel energie en concentratie van de spelenden, maar vooral en ook van de niet-spelenden aan de kant. En dat is direct ook een goede graadmeter voor de regisseur. Want wordt het rumoerig, is er veel geklets, dan is blijkbaar datgene wat er op het toneel gebeurt en/of speelt tussen regisseur en speler(s) niet interessant genoeg.

Afgelopen dinsdag mocht ik me verheugen op een prettige interactie. Er werd meegedacht, er werd gelachen, er werd met aandacht gekeken en de spelenden kregen alle ruimte om het zes, zeven, acht keer opnieuw te doen. En het groeide, en groeide en groeide. Het werd beter. Het werd duidelijker. Het werd grappiger. Een sfeer waarin het prettig vertoeven is. Voor regisseur en spelers. Maar ook voor de mensen aan de kant. Het versterkt elkaar. Synergie heet dat. Een plus een is drie.

De lente is begonnen. Alles ontluikt.
Wij ook.

Return Of The Mummie

Zoals te verwachten was, werd onze ontmoeting met Doemaaraanom een ingewikkeld verhaal. Direct al werd uit de doeken gedaan dat Doemaaraanom niet zijn echte naam was. Nee, Mozes was de naam en aangenaam. Zijn moeder werd hofdame aan het hof van Nefertite en kon daarbij geen kind gebruiken. Met pijn in het hart liet zij Mozes varen. In een rieten mandje op de Nijl. Toen al in doeken gewikkeld. Gelukkig werd deze gevonden door Nefertite, die zich als een pleegmoeder over hem ontfermde. Tja, en wat gebeurt er dan als klein jongetje met twee moeders: je wilt je graag wel eens wegtoveren. Dus ga je goochelen. En dat hebben we geweten. Ken je dat verhaal nog van die zee die in tweeen spleet?

Hoe Mozes ooit weer terugkeerde op het hof na zijn omzwervingen met Israels volk, daarvan worrdt zelfs geen tipje van de sluier opgelicht. Wel windt hij er geen doekjes om als het gaat om degene die zijn dood veroorzaakt heeft. De jaloerse vrouw van de Farao vergiftigd hem, om af te zijn van al zijn kunstjes, waarmee hij de Farao weet te betoveren. Eenieder die Hans Kazan kent, begrijpt wellicht haar frustratie.

En sinds die tijd gaat hij door het leven ( al klinkt dat wat raar in dit geval) als Doemaaraanom, die Farao waar niets over geschreven staat in de Egyptische geschiedschrijving. Wij weten nu waarom!

Maar wat die papyrusrol met dat recept in zijn sarcofaag deed?
Dat blijft in sluieren gehuld.