Hoe anders sta je in het repetitieproces als je regisseur bent?
Na jaren van spelen sta ik nu voor de tweede keer voor de groep spelers, waar ik voorheen mee samenspeelde. En ik betrap me erop, als regisseur, dat ik daardoor automatisch anders reageer op bepaalde gebeurtenissen als toen ik speler was.
Iemand zegt: ik ben er volgende week niet. Dan ben ik jarig.
Ik reageer verbaasd: Hoezo kun je dan niet komen?
Na een avond hard repeteren en veel herhalingen, stapt een van de spelers uit het spel en gaat zitten: Ik heb toch geen tekst meer.
Ik denk: dat is toch geen reden.
Aan de spelers die zich hierin mochten herkennen: geen zorgen. Wat nu volgt is geen veroordeling, maar mijn zelfreflectie.
Ik kom dinsdagavond naar de repetitie, vaak net uit de auto, snel gegeten, even zitten, spullen pakken en het toneel op. Tot tien tellen en dan als een ADHD'er door de avond heen. Energie geven, enthousiasmeren, stimuleren, creëren. Alles geven. Vol erin. Dan is In Bed Met Dracula even het middelpunt van de wereld. Even is er niets meer belangrijk dan dat.
Je wilt beelden zien, energie, beweging en je wilt dat iedereen daarbij is en iedereen daaraan meedoet. Op het toneel en aan de kant. Je leeft in een coconnetje van vier wanden en daarbuiten bestaat er even niets.
Dan stapt er even iemand uit dat beeld en raak je verstoord.
Dan rept er even iemand over het normale leven en je coconnetje wordt doorgeprikt.
En dat wil je even niet.
Dat mag pas weer na de repetitie, aan de bar. Waar je even bijkomt en af moet kicken.
Dus, lieve spelers, schrik niet van mijn soms verongelijkte reacties. Ik zit dan weer even op mijn wolkje en wil nog even wachten met eraf flikkeren. Glimlach dan even lief naar me.
Als je maar luistert en doet wat ik zeg!
En daarna:
BIERTJE!
Na jaren van spelen sta ik nu voor de tweede keer voor de groep spelers, waar ik voorheen mee samenspeelde. En ik betrap me erop, als regisseur, dat ik daardoor automatisch anders reageer op bepaalde gebeurtenissen als toen ik speler was.
Iemand zegt: ik ben er volgende week niet. Dan ben ik jarig.
Ik reageer verbaasd: Hoezo kun je dan niet komen?
Na een avond hard repeteren en veel herhalingen, stapt een van de spelers uit het spel en gaat zitten: Ik heb toch geen tekst meer.
Ik denk: dat is toch geen reden.
Aan de spelers die zich hierin mochten herkennen: geen zorgen. Wat nu volgt is geen veroordeling, maar mijn zelfreflectie.
Ik kom dinsdagavond naar de repetitie, vaak net uit de auto, snel gegeten, even zitten, spullen pakken en het toneel op. Tot tien tellen en dan als een ADHD'er door de avond heen. Energie geven, enthousiasmeren, stimuleren, creëren. Alles geven. Vol erin. Dan is In Bed Met Dracula even het middelpunt van de wereld. Even is er niets meer belangrijk dan dat.
Je wilt beelden zien, energie, beweging en je wilt dat iedereen daarbij is en iedereen daaraan meedoet. Op het toneel en aan de kant. Je leeft in een coconnetje van vier wanden en daarbuiten bestaat er even niets.
Dan stapt er even iemand uit dat beeld en raak je verstoord.
Dan rept er even iemand over het normale leven en je coconnetje wordt doorgeprikt.
En dat wil je even niet.
Dat mag pas weer na de repetitie, aan de bar. Waar je even bijkomt en af moet kicken.
Dus, lieve spelers, schrik niet van mijn soms verongelijkte reacties. Ik zit dan weer even op mijn wolkje en wil nog even wachten met eraf flikkeren. Glimlach dan even lief naar me.
Als je maar luistert en doet wat ik zeg!
En daarna:
BIERTJE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten