Return Of The Mummie

Zoals te verwachten was, werd onze ontmoeting met Doemaaraanom een ingewikkeld verhaal. Direct al werd uit de doeken gedaan dat Doemaaraanom niet zijn echte naam was. Nee, Mozes was de naam en aangenaam. Zijn moeder werd hofdame aan het hof van Nefertite en kon daarbij geen kind gebruiken. Met pijn in het hart liet zij Mozes varen. In een rieten mandje op de Nijl. Toen al in doeken gewikkeld. Gelukkig werd deze gevonden door Nefertite, die zich als een pleegmoeder over hem ontfermde. Tja, en wat gebeurt er dan als klein jongetje met twee moeders: je wilt je graag wel eens wegtoveren. Dus ga je goochelen. En dat hebben we geweten. Ken je dat verhaal nog van die zee die in tweeen spleet?

Hoe Mozes ooit weer terugkeerde op het hof na zijn omzwervingen met Israels volk, daarvan worrdt zelfs geen tipje van de sluier opgelicht. Wel windt hij er geen doekjes om als het gaat om degene die zijn dood veroorzaakt heeft. De jaloerse vrouw van de Farao vergiftigd hem, om af te zijn van al zijn kunstjes, waarmee hij de Farao weet te betoveren. Eenieder die Hans Kazan kent, begrijpt wellicht haar frustratie.

En sinds die tijd gaat hij door het leven ( al klinkt dat wat raar in dit geval) als Doemaaraanom, die Farao waar niets over geschreven staat in de Egyptische geschiedschrijving. Wij weten nu waarom!

Maar wat die papyrusrol met dat recept in zijn sarcofaag deed?
Dat blijft in sluieren gehuld.